Er is recentelijk veel moois voor koor geschreven in Amerika. Men durft er, los van de Europese traditie, nieuwe dingen te proberen die onverwachte klankwerelden openen.
Ives experimenteerde bijvoorbeeld met bitonaliteit in zijn beroemde Psalm 67 uit 1955. Copland werkte met ostinatofiguren en eigenzinnige polyfonie in zijn Four motets. Bernstein schreef toneelmuziek voor het toneelstuk The Lark van Jean Anouilh. Het stuk speelt in de 15e eeuw, rond Jeanne d'Arc. Bernstein refereert aan Franse muziek uit die tijd, maar laat op zijn eigen manier het koor ook trommelen en fluiten.
Barbers Agnus Dei, de vocale versie van zijn Adagio for Strings, is misschien wel het traagvloeiendste koorstuk ooit, met idioot lange lijnen die een ongelofelijke spanning opbouwen. Michael Tippet is een Engelse componist, die voor zijn oratorium A Child of our Time gebruik maakte van Amerikaanse negro spirituals.
Mitchell Sandler schreef speciaal voor dit programma een cyclus in drie delen Madrigals of Mirth and Melancholy, waarin hij op renaissanceteksten in prachtige harmonieën een oud-nieuwe sfeer weet op te roepen.
